وبلاگ

مفصل ران، یکی از بزرگ ترین و در عین حال، انعطاف پذیرترین مفصل بدن است. استئوآرتریت مفصل ران، یکی از شایع ترین انواع آرتریت است.
درد در مفصل ران و محدود شدن دامنه حرکتی یکی از شایع ترین علائم استئوآرتریت مفصل ران می باشد. این بیماری، روند پیشرفت آهسته ای دارد و بسیاری از بیماران متوجه هیچ گونه علامتی نمی شوند تا زمانی که توانایی انجام برخی کارها غیر ممکن شود.

آرتروز مفصل ران همان آرتروز مفصل لگن است که به دنبال تخریب غضروف ها رخ می دهد. با فرسوده شدن یا از بین رفتن غضروف ها فضای میان استخوان ها کاهش می یابد که همین موضوع موجب سایش استخوان در کنار یکدیگر می شود.

با اینکه آرتروز مفصل ران در میان افراد بالای 50سال شایع است اما جوانان به دلیل حوادث ورزشی و فشار ناشی از چاقی در معرض آرتروز قرار دارند.
شاید سوال کنید چرا آرتروز مفصل ران را همان آرتروز لگن می نامند! اگر به آناتومی مفصل ران توجه نماید جواب این سوال را متوجه می شوید.

مفصل ران یکی از بزرگترین و پرتحریک ترین مفصل های بدن است که این مفصل نقش عمده ای در راه رفتن ایفا می کند.

سطح استخوان ران توسط غضروفی به سر استخوان لگن متصل شده است که در کنار هم یک مفصل مشترک را می سازند. از این رو با ساییده شدن غضروف میان ران و لگن، هر دو استخوان درگیر بیماری آرتروز می شوند.

قسمت دردناک بیماری آرتروز مفصل ران، ساییده شدن استخوان ها برروی یکدیگر می باشد که با گذشت زمان استخوان ها برای مقابله با این عارضه شروع به ساختن استخوان ها یا خارهای استخوانی در مفصل می کنند که همین خارهای استخوانی باعث برور درد شدید در ناحیه ران و لگن می شود و بیماری آرتروز ران را به یک بیماری دردآورد و ناتوان کننده تبدیل می کند.

انواع آرتروز مفصل ران:

بیش از ۱۰۰ نوع آرتروز وجود دارد. سه نوع که بیشترین تأثیر روی مفصل ران دارد شامل آرتروز ، آرتریت التهابی و آرتریت پسوریازیس است.

آرتروز مفصل ران

شایع ترین شکل آرتروز در مفصل ران ، آرتروز است. علت این امر ساییدگی مفصل ران است که با گذشت زمان باعث آسیب غضروف در انتهای استخوان ها می شود.
اگر فرد دچار ضربه مفصلی ، مشکلات ساختاری (دیسپلازی مفصل ران ، گرفتگی استخوان استخوان ران) یا چاقی شود ، می تواند در معرض خطر آرتروز باشد.
علائم در افراد ۵۰ سال به بالا نشان داده می شود اما در افراد جوانتر نیز میتوان مشاهده کرد.

آرتروز التهابی مفصل ران

آرتریت التهابی ، که شامل التهاب مفاصل و غالباً بافت اطراف آن است ، یکی دیگر از اشکال احتمالی آرتروز است که می تواند مفصل ران را تحت تأثیر قرار دهد.
این می تواند در افراد در هر سنی نشان داده شود ، اما اغلب علائم از اوایل کودکی شروع می شود. انواع آرتروز مفصل ران شامل موارد زیر است:

• روماتیسم مفصلی

این یک اختلال خود ایمنی است که در آن بدن پوشش محافظ اطراف مفاصل شما را تهدید می داند و به عنوان موضوعی بد به آن حمله می کند. این باعث جمع شدن مایعات در مفصل و در نتیجه تورم ، سفتی و درد می شود.

• اسپوندیلیت آنکیلوزان

این التهاب مزمن است که به طور معمول در احساس ناراحتی و درد احساس می شود. این اغلب مربوط به ستون فقرات است اما می تواند لگن و سایر مناطق را تحت تأثیر قرار دهد. افراد به طور کلی از سن ۱۷ تا ۳۵ سالگی علائم را تجربه می کنند.

• لوپوس اریتماتوی سیستمیک (SLE)

  SLE که به عنوان لوپوس نیز شناخته می شود ، یک بیماری خود ایمنی است که در آن سیستم ایمنی بدن به اشتباه به بافت ها و اندام ها حمله می کند.
  التهاب ناشی از لوپوس می تواند مفاصل ، پوست ، سلول های خونی و اندام ها را تحت تأثیر قرار دهد. این بیماری بیشتر در خانم های بین ۱۵ تا ۳۵ سال دیده می شود.

آرتروز پسوریازیس

این شکل از آرتروز به بیماری پوستی پسوریازیس مرتبط است. این می تواند باعث درد مفاصل ، سفتی و تورم شود. بیشتر افراد قبل از ابتلا به آرتروز پسوریازیس ابتدا به بیماری پوستی مبتلا می شوند.
علائم اصلی آرتریت پسوریازیس درد مفاصل ، تورم و سفتی مفصل آسیب دیده است که می تواند مفاصل ران باشد.

علت‌ها و دلایل

نمی‌توان پیش بینی کرد که چه افرادی به آرتروز لگن مبتلا می‌شوند. اما برخی عوامل خطر وجود دارند که احتمال ابتلا به آرتروز لگن را افزایش می‌دهند. این عوامل خطر عبارتند از:

• ژنتیک : افراد مبتلا به آرتروز معمولا سابقه خانوادگی در ابتلا به آرتروز دارند.
• ابتلا به بیماری‌های لگن در دوران کودکی مانند دیسپلازی لگن (دررفتگی مادرزادی لگن، در صورت عدم درمان دررفتگی لگن، در طولانی مدت می تواند باعث مشکلات بیشتر مانند آرتروز مفصل لگن و درد مفصل ران شود.)
• بیماری پرتس (نکروز یا سیاه شدن استخوان ران در لگن بچه‌ها) و بیماری اسلیپ (لغزش سر استخوان ران در ناحیه لگن)، می‌تواند باعث شود که فرد مستعد ابتلا به آرتروز زودرس مفصل لگن شود.
• ابتلا به بیماری‌های اکتسابی مانند نکروز آواسکولار، در صورت عدم اقدام برای درمان یا درمان ناموفق، می‌تواند منجر به آرتروز لگن شود.
  نکروز آواسکولار می‌تواند بر اثر مصرف بیش از حد الکل، مصرف برخی داروها (مانند پریدنیزون یا استروئید با دوز بالا) و برخی بیماری‌های دیگر که بر نحوه لخته شدن خون تاثیر می‌گذارند، ایجاد شود.
• غیرعادی‌ بودن آناتومی ‌لگن (وجود انحراف یا مانند آن) مانند سندرم گیرافتادگی مفصل رانی-لگنی که می‌تواند موجب بروز آرتروز لگن شود.
• ‌آسیب‌دیدگی شدید : شکستگی یا دررفتگی استخوان ران از داخل لگن، بر اثر ضربه یا تصادف، می‌تواند منجر به ابتلای ناگهانی به آرتروز لگن شود.

این که این گونه ‌آسیب‌دیدگی لگن، “آرتروز مفصلی” محسوب می‌شود یا نوع دیگری از آرتریت مانند “آرتروز بعد از تروما” محسوب می‌شود، همچنان مورد بحث است.
اما در هر حال هر دوی این بیماری‌ها در مراحل پیشرفته، دارای درمان‌های مشابهی هستند.

• چاقی : برخی از مطالعات نشان‌دهنده‌ی ارتباط بین چاقی و بروز آرتروز لگن بوده‌اند. البته، داشتن اضافه وزن و چاقی بیشتر با آرتروز زانو در ارتباط است تا آرتروز لگن.
• دیسپلازی مفصل ران موجب آرتروز لگن میشود:
  در دیسپلازی مفصل ران که بیشتر در زنان دیده میشود حفره استابولوم گودی کافی را نداشته و نمیتواند بطور کامل در بالای سر استخوان ران قرار گرفته و آنرا بپوشاند.
  نتیجه اینست که انتقال و توزیع نیروی وزن در مفصل ران به درستی صورت نمیگیرد. به بعضی از قسمت های غضروف استابولوم فشار بیش از حد وارد میشود . در نتیجه مفصل ران دچار تخریب و ساییدگی و آرتروز میشود.
• ایمپینجمنت موجب آرتروز لگن میشود:
  در این بیماری مادرزادی به علت تغییر شکل هایی که در شکل استخوان مفصل ران ایجاد شده است، سر و گردن استخوان ران در موقع حرکت کردن در داخل حفره استابولوم، به لبه آن گیر میکند و این روند در دراز مدت موجب وارد آمدن فشارهای زیاد به مفصل میشود. نتیجه آن بروز آرتروز لگن و استئوآرتریت است.

آرتروز لگن چه علائم و نشانه‌هایی دارند؟

علائم آرتروز لگن، با گذشت زمان بدتر شده و در برخی مواقع، مانند نشستن پس از مدت طولانی یا بیدار شدن از خواب شدیدتر هستند. از علائم و نشانه‌های آرتروز لگن، می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

1. احساس خشکی و سفتی در مفصل که در هنگام بیدارشدن از خواب در صبح بیشتر است.
2. احساس خشکی پس از نشستن طولانی مدت
3. درد و تورم در لگن
4. شنیدن صدا، یا احساس به هم ساییده شدن استخوان‌ها
5. ناتوانی در حرکت لگن، برای انجام فعالیت‌های معمول روزانه، مانند: پوشیدن جوراب
6. شایع‌ترین علامت ناشی از آرتروز لگن درد است. درد، می‌تواند علاوه بر لگن، در کشاله‌ی ران، پشت و یا در زانوها و ساق پا نیز احساس شود.
7. ممکن است، کاهش دامنه حرکت ناشی از آرتروز سر لگن، به ناتوانی در راه رفتن به شکل طبیعی، تلوتلو خوردن و افتادن نیز منجر شود.

راه های تشخیص آرتروز لگن و ران به چه صورت انجام می شود؟

تشخیص دقیق علائم آرتروز لگن و ران تنها توسط جراح ارتوپد صورت می گیرد؛ زمانی که برای درمان بیماری خود به جراح یا متخصص ارتوپد مراجعه کنید؛ پزشک ابتدا در مورد علائم و سابقه پزشکی از شما سوال هایی می کند.

پزشک برای بررسی دامنه حرکتی، یک معاینه فیزیکی انجام می دهد و برای بررسی دقیق تر احتمالا آزمایشات تشخیصی را به بیمار توصیه می کند.

پزشک ارتوپد در طول معاینه فیزیکی چنین مسائلی را بررسی می کند:

1. ارزیابی دامنه حرکتی و مشکلات موجود در راه رفتن بیمار
2. بررسی صداهایی که در هنگام راه رفتن نمایان می شود
3. بررسی علائم آرتروز لگن و ران
4. بررسی نوع درد و شدت بیماری
5. راه آخر در تشخیص بیماری آرتروز لگن و ران بررسی آزمایشات تصویربرداری است.
   در آزمایشات تصویربرداری که عموما از طریق اشعه ایکس صورت می گیرد بافت و ساختار متراکم استخوان ها نمایان می شود. از جمله روش های تصویربرداری در تشخیص علائم آتروز لگن و ران شامل:

• گرافی ساده ( در این روش تصویربرداری، تصاویر دقیقی از ساختار های متراکم استخوان زانو ارائه می شود)
• سی تی اسکن ( در این روش از اشعه ایکس تصاویر با جزئیات دقیقی به دست می یابد)
• ام آر آی ( برای تعیین بهتر مشکل استخوان و بافت های نرم لگن به آزمایش ام آر ای ستون فقرات نیاز است )

درمان های آرتروز مفصل ران

درمان های غیر جراحی

مانند دیگر آرتریت ها، درمان اولیه استئوآرتریت (آرتروز) مفصل ران غیر جراحی است. پزشک ممکن است گزینه های درمانی بسیار وسیعی را به پیشنهاد دهد.

• تغییر سبک زندگی
  ایجاد برخی تغییرات در زندگی روزمره میتواند از مفصل ران محافظت کرده و پیشرفت آرتروز را آرام کند.

به حداقل رساندن فعالیت هایی مثل بالا رفتن از پله ها که بیماری را تشدید میکنند.
تبدیل فعالیت های شدید (مثل نرم دویدن یا تنیس) به فعالیت های آرام (مثل شنا و دوچرخه سواری) که فشار کمتری را به مفصل ران وارد میکند.
کاهش وزن میتواند فشار وارد شده به مفصل ران را کم کند و در نتیجه آن درد را کاهش و عملکرد را افزایش دهد.

• فیزیوتراپی: تمرینات خاص می تواند به افزایش دامنه حرکتی و انعطاف پذیری، و همچنین تقویت عضلات در لگن و پا کمک کند.

پزشک یا فیزیوتراپیست می تواند به ایجاد برنامه ورزشی منحصر به فردی برای برآورده نمودن نیازها و سبک زندگی شما کمک کند.

• وسایل کمکی: با استفاده از وسایل حمایتی در راه رفتن مانند عصا، چوب زیربغل، یا واکر می توان تحرک و استقلال را بهبود بخشید.

استفاده از وسایل کمکی مانند یک راکر دسته بلند برای برداشتن وسایل کم ارتفاع به اجتناب از حرکات مسبب درد کمک می کند.

• دارودرمان: در صورت تاثیر درد بر روال عادی روزمره شما، یا در صورت عدم تسکین با سایر روش های غیر جراحی، دکترارتوپد ممکن است دارو را به برنامه درمانی شما اضافه کند.

استامینوفن یک مسکن ضددرد بدون نسخه است که می تواند در کاهش خفیف درد آرتریت موثر واقع شود. با این حال، مانند همه داروها، مسکن های ضد درد بدون نسخه می توانند عوارض جانبی ایجاد کنند و با سایر داروهای مصرفی تداخل کنند.
حتما درباره عوارض جانبی احتمالی با پزشک خود صحبت کنید.
داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی(NSAIDs) ممکن است درد را تسکین دهند و التهاب را کاهش دهند. NSAIDهای بدون نسخه شامل ناپروکسن و ایبوبروفن هستند. سایر NSAIDها با نسخه پزشک در دسترس هستند.
کورتیکواستروئیدها (همچنین کورتیزون شناخته می شوند) عوامل ضدالتهاب قدرتمندی هستند که می توانند به صورت خوراکی مصرف شوند یا به داخل مفصل دردناک تزریق شوند.

• تزریق کورتیزون
  در این روش داروی کورتیکاستروئید همراه با داروی بیحسی موضعی در مفصل لگن تزریق می‌شود تا درد و التهاب را در ناحیه لگن کاهش دهد.
• تزریق PRP
  در روش تزریق پلاسمای غنی از پلاکت یا PRP از پلاکت خون خود بیمار (که حاوی فاکتورهای رشد و عناصر لازم برای بهبودی است) استفاده می‌شود و این پلاکت‌ها پس از غنی‌سازی درون مفصل لگن دردناک تزریق می‌شود.
  این کار موجب تحریک بافت غضروفی مفصل برای ترمیم و بازسازی می‌شود.
• اوزون‌تراپی
  اوزون‌تراپی روشی بسیار مؤثر برای بیماری‌های مزمن و فرسایشی مانند آرتروز لگن است. اوزون با از بین بردن نیتریک اکساید اضافه در مفصل لگن و افزایش واسط‌های شیمیایی ضدالتهاب، در کمترین زمان ممکن التهاب و درد لگن را کاهش می‌دهد.
• حرکات کششی

در اینجا به چند حرکت کششی مناسب اشاره شده است:

حفظ تعادل با پای کشیده
این حرکت همانند تمرین با این تفاوت که در حالت ایستاده انجام می‌شود. جهت حمایت از بدن، یک دست خود را در امتداد دیوار قرار دهید.

حرکت کبری
این تمرین را با خوابیدن روی شکم آغاز کنید. کف دست باید در امتداد شانه یا قفسه سینه روی زمین باشد. با واردکردن فشار بر روی کف دست، قفسه سینه را از روی زمین بالا بکشید.
شما باید کشش را در قسمت تحتانی کمر و لگن و ران احساس نمایید. این وضعیت را 10 ثانیه حفظ و سپس بدن را آزاد کنید. این کار را دو یا سه بار تکرار نمایید.

جراحی برای درمان آرتروز مفصل لگن و ران

در موارد شدید که درمان‌های غیر جراحی تأثیری بر بهبود بیماری ندارد، عمل جراحی برای درمان آرتروز توصیه می‌شود.

• آرتروسکوپی (جراحی سوراخ کلید)

جراح با استفاده از آرتروسکوپ داخل مفصل ران را دیده و شرایط آن را بررسی می‌کند.
آرتروسکوپ دوربین مانیتور داری است که از طریق یک سوراخ یا شکاف کوچک در محل مفصل قرار می‌گیرد.
در طول فرایند، جراح از تکنیک‌های متعددی برای کنترل درد در بیمار کمک می‌گیرد.
یکی از روش‌ها پاک و برداشتن تکه‌های شل غضروف از داخل مفصل است، راه دیگر برداشتن تکه‌های کوچک نسج که باعث آزار در مفصل ران می‌شود، است.
این فرایند برخی مواقع برای کاهش موقت علائم مفید است و در زمانی که آرتروز تازه شروع شده است به کار برده می‌شود.

• جراحی استئوتومی
  جراحی استئوتومی ران در مواردی که آرتروز شدت کمتری دارد، مورد استفاده قرار می‌گیرد.
  با جراحی استئوتومی سطح مفصل بریده‌شده و مجدداً در جای صحیحش قرار داده می‌شود ؛با این عمل مفصل ران در محل درست خود قرار گرفته و خواهد توانست وزن بدن را تحمل کند.
  فقط گروهی از بیماران برای عمل استئتومی انتخاب می‌شوند.
• تعویض مفصل لگن

هنگامی که این مفصل به خاطر آرتروز یا سایر مشکلات احتمالی دچار آسیب شدید شود، عمل جراحی تعویض مفصل لگن ممکن است به بیمار پیشنهاد شود.
در عمل جراحی جایگزینی لگن جراح، غضروف و استخوان از بین رفته را از مفصل لگن برداشته و آن را با اعضای مصنوعی جایگزین می کند.

عمل جراحی می تواند با کاهش درد لگن بیمار در بلند مدت و افزایش قابلیت حرکتی آن همراه باشد. عمل جراحی تعویض مفصل لگن می تواند کاهش درد بیمار، بهبود عملکرد مفصل، و بازیابی نحوه راه رفتن عادی و سایر حرکت های مربوط به این مفصل را برای بیمار فراهم کند.

طراحی ایمپلنت می تواند برای شما پایداری و عملکرد جدید مفاصل آسیب دیده را به همراه داشته باشد. عمل جراحی تعویض مفصل لگن دارای یک نسبت موفقیت بسیار بالا است و می تواند کیفیت قابل توجه در زمینه بهبود سبک زندگی برای بعضی بیماران ایجاد کند.
پزشک معمولاً زمانی این روش درمانی را برای شما پیشنهاد می کند که مفصل لگن آسیب دیده و درد داشته باشد و استفاده از سایر روش های درمانی مثل فیزیوتراپی تعویض مفصل لگن، مصرف دارو یا انجام تمرین های حرکتی نتواند به رفع مشکل کمک کند.

بهبودی

پس از هر نوع جراحی برای ساییدگی مفصل ران ، یک دوره نقاهت وجود دارد. زمان بازیابی و توانبخشی بستگی به نوع عمل جراحی دارد.
جراح ارتوپد ممکن است فیزیوتراپی را توصیه کند تا به شما کمک کند قدرت عضلانی مفصل ران را به دست آورید و دامنه حرکتی مفصل شما افزایش یابد.
پس از عمل شما ممکن است نیاز به استفاده از یک عصا یا یک واکر برای یک زمان داشته باشید. در اغلب موارد جراحی درد ساییدگی مفصل را کاهش می دهد و امکان انجام فعالیت های روزانه را آسان تر می کند.

فاشیای پلانتار یک باند ضخیم و متصل کننده از بافت نرم است که از پشت پاشنه پا تا نوک انگشتان پا کشیده می‌شود.
به عنوان یک رباط، استخوان‌های این دو ناحیه را به هم متصل می‌کند و به گونه‌ای طراحی شده است که به عنوان یک ضربه‌گیر برای فشار زیادی که روی پاهای خود وارد می‌کنید، می‌باشد.
فاسئیت پلانتار در سطح اپیدمی است و از هر شش آمریکایی یک نفر ممکن است به این بیماری مبتلا باشد. از آنجا که بسیار رایج شده است، مهم است که دقیقاً بفهمیم فاسئیت پلانتار چیست.

فاشیای پلانتار قوی است و می‌تواند نیروی زیادی را تحمل کند، اما فشار زیاد می‌تواند به آن آسیب برساند یا پاره شود. بدن با ملتهب شدن به این آسیب پاسخ می‌دهد و التهاب فاشیای پلانتار را فاسئیت پلانتار می‌نامند.