سندروم منیر چیست ؟
- Home
- سندروم منیر چیست ؟
سندروم منیر (Meniere disease) (هیدروپس آندولنفاتیک) یا به صورت عامیانه بیماری فشار گوش، از اختلالات شایع گوش داخلی و يكي از مهمترين دلايل سرگيجه واقعي در گوش داخلي به حساب مي آيد که دارای سه نشانه‌ی مهم سرگیجه شدید(با حملات ناگهانی)، وزوز گوش(tinnitus) و کم شنوایی حسی- عصبی نوسانی است.
این بیماری اولین بار توسط “دکتر پروسپر منیر” در سال 1861 توصیف گردید.
معمولا چکاب قلبی ـ عروقی و مغز و اعصاب اولین قدمی است که برای بیمار انجام می‌شود و اگر دلیلی برای سرگیجه ناگهانی یافت نشود، ارزیابی گوش در اولویت قرار می‌گیرد.
خیلی از بیماران باورشان نمی‌شود که این حمله ناگهانی و خطرناک، که ممکن است حتی بیمار را به زمین زده باشد، می‌تواند ناشی از اختلالی در گوش باشد.
سندروم منیر در اثر افزایش مایع گوش داخلی که آندولنف نامیده می‌شود و در نتیجه بالا رفتن فشار گوش داخلی رخ می‌دهد.
از آنجا که گوش داخلی مسئول حس شنوایی و تعادل است، بیماری منیر اغلب این دو حس را تحت تاثیر قرار می‌دهد بنابراین علائمی مانند کاهش شنوایی، وزوز گوش (زنگ زدن در گوش) و سرگیجه بیشتر شایع هستند.
سندروم منیر به طور معمول در ۲۰ تا ۵۰ سالگی بروز میکند، اما محققان می‌گویند احتمال بروز آن در هر سنی وجود دارد. همچنین زنان و مردان به یک اندازه در خطر ابتلا به سندروم منیر قرار دارند.
علائم این بیماری می‌تواند شامل یک حالت تهوع ملایم تا بروز شرایط وخیم در بیمار شود. برای مثال، زمانی که حملات سرگیجه شدید، مداوم و بدون علائم هشدار دهنده اولیه بروز کند می‌تواند باعث ناتوانی بیمار شود.
علت سندروم منیر مشخص نیست، اما پزشکان می توانند تشخیص دهند که چگونه علائم منیر اتفاق می افتد. مایعات در داخل گوش داخلی بخشی را به نام لابیرنت درست می کنند.
لابیرنت ساختارهایی را دارند که به شنوایی و تعادل کمک می کنند. تجمع بیش از حد این مایعات با سیگنال هایی که مغز شما دریافت می کند تداخل می کند و باعث سرگیجه و مشکلات شنوایی می شود.
اینکه چرا مردم دچار سندروم منیر می شوند مشخص نیست.
سرگیجه با دوره‌های تکرارشونده سرگیجه به‌طور ناگهانی و غیرقابل پیش‌بینی، ناتوان‌کننده، به مدت چند دقیقه تا چند ساعت و معمولاً کمتر از ۲۴ ساعت طول می‌کشد،سرگیجه ها اغلب موقع خواب حمله میکنند و فرد را از خواب بیدار میکند،حالت تهوع شدید همراه با استفراغ ،دیگر علایم ان هستند.
علایم بالینی معمولاً یکطرفه می‌باشند.
دست کم در مراحل اولیه بیماری، در فواصل حملات و در دوره‌های عاری از بیماری، شنوایی اغلب به سطوح طبیعی بازگشته و وزوز گوش نیز بهبودی می‌یابد ولی در نهایت ناشنوایی یکطرفه شدید حلزونی و وزوز پایا حاصل می‌گردد.
بیشتر کیس های این بیماری در کسانی اتفاق می افتد که سابقه ی خانوادگی ای در رابطه با آن ندارند یا به عبارتی این بیماری شیوع اسپورادیک دارد؛ با این حال درصد کمی از موارد گزارش شده، در خانواده ها منتقل می شده است.
از آنجایی که بیماری های ارثی و خانوادگی معمولا الگوی اتوزوم غالب دارند این احتمال وجود دارد که سندروم منیر هم چنین الگویی داشته باشد اما طی بررسی های انجام شده هیچ ژنی مرتبط با این بیماری شناسایی نشده است.
سیر سندروم منیر پیشرونده است و کم شنوایی در این بیماری به صورت نوسانی است و وضعیت شنوایی بیمار در اوایل این بیماری ممکن است در بین حمله‌ها هنجار و سالم باشد، اما با گذشت سالیان، اغلب به صورت کم شنوایی دایمی در می‌آید.
این امر تشخیص بیماری را در اوایل کار سخت و دشوار میکند، چون که ممکن است بیمار در زمانی معاینه می‌شود که علایم به طور موقتی فروکش کرده‌اند.
کم شنوایی ممکن است با هر الگویی رخ دهد، اما کم شنوایی‌های شنوایی فرکانس پایین در اوایل بیماری بسیار شایع است.
بیمارانی که برای مدت زمان طولانی دچار این بیماری شده‌اند، احتمالاً دارای کم شنوایی مسطح می‌باشند، یعنی همه‌ی فرکانس‌ها درگیر می‌شود.
بعضی از افراد دچار انواع گوناگونی از شدت و سیر بیماری هستند، به گونه‌ای که حملات ممکن است طرف سال‌های سال رخ دهد، در حالی که در بعضی دیگر از بیماران ممکن است کل عملکرد شنوایی و تعادلی آنان در ظرف چند ماه از دست برود.
کم شنوایی در فرکانس‌های پایین در بسیاری از بیماران منیری در اوایل بیماری مشاهده می‌شود اما کم شنوایی با الگوهای دیگر نیز در بیماران دیگر منیری نیز مشاهده شده است.
اکثر بیماران روند متوسطی از بیماری را طی میکنند و حملات در طول چند هفته رخ می‌دهد و وقفه‌هایی از عدم حملات و علایم در طول ماه‌ها یا حتی در بین سال‌ها وجود دارد.
حملات سرگیجه به طور پیوسته در بیماران منیری در بیشتر از 20 سال پس از تشخیص رخ می‌دهد و حملات در 75 درصد موارد شدید است.
اگرچه رخداد ناشنوایی کامل دو طرفه پدیده‌ی نادری بوده و فقط در 1 تا 6 درصد موارد رخ می‌دهد، اما ثابت شده است که کاشت حلزون در اکثر این بیماران مفید می‌باشد.
اگر علایم سندروم منیر را دارید باید به یک متخصص گوش مراجعه کنید.
پزشک درباره علائم و سوابق پزشکی‌تان از شما سوالاتی می‌پرسد و سپس آزمایشات لازم را برای ارزیابی تعادل و شنوایی شما تجویز میکند. این آزمایشات شامل این موارد است:
این آزمایش با هدف تشخیص افت شنوایی گوش آسیب‌دیده انجام می‌شود. در این آزمایش شما با قرار دادن یک هدفون روی گوش‌هایتان و گوش دادن به صداهای مختلفی که پخش می‌شود باید اعلام کنید که کدام صداها را می‌شنوید.
همچنین ممکن است آواهای مشابهی برای شما پخش شود تا شنوایی‌سنج توانایی شما در تفکیک آن‌ها را ارزیابی کند.
در این آزمایش شما در یک محیط تاریک قرار می‌گیرید و در حالی‌که هوای گرم و خنک از مجرای گوش‌تان عبور داده می‌شود حرکات غیرارادی چشمتان (که به آن نیستاگموس می‌گویند) به وسیله الکترودهایی که در اطراف آن‌ها قرار داشته شده است اندازه‌گیری می‌شود. هدف از این آزمایش سنجش تعادل شماست.
این آزمایش پتانسیل‌های الکتریکی تولید شده در گوش میانی در واکنش به محرک‌های صوتی را اندازه‌گیری میکند تا مشخص شود آیا در حلزون گوش فشار بیش‌ازحد مایع وجود دارد یا خیر.
آزمایش صندلی چرخان: در این آزمایش شما روی یک صندلی چرخان می‌نشینید که توسط یک رایانه کنترل می‌شود. کارکرد این تست این است که نشان دهد آیا اختلال در تعادل و سرگیجه به گوش میانی مربوط است یا سیستم عصبی.
این آزمایش حساسیت دهلیز گوش داخلی به صدا و واکنش شما به صداهای ناگهانی و بلند را می‌سنجد.
این نیز یک آزمایش برای سنجش تعادل جهت تشخیص سندروم منیر است. در این تست شما پس از پوشیدن یک کمربند شبیه کمربند صخره‌نوردی با پای برهنه روی یک پلتفرم می‌ایستید که می‌تواند در جهات مختلف حرکت کند.
پزشک واکنش شما و تواناییتان در حفظ تعادل خود هنگام حرکت پلتفرم را ارزیابی میکند.
در این آزمایش از تصاویر ویدیویی برای ارزیابی توانایی شما در فوکوس کردن و واکنش چشمانتان به حرکات ناگهانی استفاده می‌شود.
در تست ABR یا «واکنش شنوایی ساقه مغز» شما هدفون می‌گذارید و یک رایانه امواج مغزی شما را هنگامی که به صداهای مختلف واکنش نشان می‌دهید اندازه‌گیری میکند.
معمولاً این تست برای کسانی که نمی‌توانند آزمون‌های شنوایی یا آزمایش‌های تصویربرداری دیگر را انجام دهند استفاده می‌شود (مانند نوزادان) و امروزه علاوه بر استفاده‌های دیگر مانند غربال‌گری شنوایی یکی از آزمایشات تشخیص بیماری منیر نیز به شمار می‌رود.
ممکن است پزشک برای شما تست‌های تصویربرداری دیگر مانند ام‌آرآی یا سی‌تی اسکن تجویز کند تا مطمئن شود دلیل علایم شما چیز دیگری غیر از بیماری منیر (برای مثال اختلالات مغزی، بیماری ام اس، تومور مغزی و … ) نیست.
هرچند در حال حاضر درمان قطعی برای بیماری منیر وجود ندارد، ولی می‌توان با بعضی از درمان‌ها علائم آن را تحت کنترل قرار داد. درمان سندروم منیر به وسیله متخصص گوش و حلق و بینی صورت می پذیرد.
همچنین برخی از داروها امکان دارد از تعداد حملات سندروم منیر بکاهد. ضمن اینکه در موارد بحرانی که به دارو و سایر روش های غیرتهاجمی پاسخ نمی‌دهد، ممکن است انجام عمل جراحی صورت گیرد.
داروهای ضد تهوع که معمولاً برای حالت تهوع مورد استفاده قرار می گیرند، می‌تواند به رفع سرگیجه کمک شایانی کند.
همچنین داروهای تجویز شده در بیماری‌های حرکتی امکان دارد در این رابطه مفید واقع شود. دیورتیک می تواند از طریق افزایش دفع آب در کاهش فشار مایع در گوش داخلی اثرات فراوانی داشته باشد.
امکان دارد این داروها برای مدیریت بلند مدت بیماری مود استفاده قرار گیرد.
درمان سندروم منیر شما چند مرحله درمان می‌باشد. این مراحل عبارتنداز:
برخی بیماران با روش درمان دارویی بهبود نمی‌یابند که تزریق برخی آنتی‌بیوتیک‌های آمینوگلیکوزید(Aminoglycoside) وستیبولوتوکسیک (Vestibulotoxic) می‌تواند علائم و تاثیر آن بر بیمار را تا حدودی کاهش دهد.
از دیگر روش‌های درمان سندروم منیر می‌توان به تمرینات توانبخشی سرگیجه و در بدترین حالت، قطع کردن عصب وستیبولار (vestibular Neurectomy) اشاره کرد.
اگر سایر درمان‌های مؤثر نباشند یا علائم شدید باشد، ممکن است جراحی گزینه مناسبی باشد. گزینه‌های جراحی شامل موارد زیر است:
اندولیمفاتیک نقش مهمی در تنظیم سطح مایع گوش داخلی دارد که این روش های جراحی می توانند سرگیجه را با کاهش تولید مایع یا افزایش جذب مایع کاهش دهند.
در دکومپرشت اندولیمفاتیک ، بخش کوچکی از استخوان بالای کیسه اندولیمفاتیک خارج می شود. در برخی موارد ، این روش همراه با قرار دادن یک شانت بود ، لوله ای که مایع اضافی را از گوش داخلی تخلیه می کند.
این روش شامل برش عصبی است که حسگرهای تعادل و حرکت را در گوش داخلی شما به مغز (عصب وستیبولار) متصل می کند.
این روش معمولا مشکلات مربوط به سرگیجه را در حین تلاش برای حفظ شنوایی در گوش آسیب دیده تصحیح و بهبود می دهد و نیاز به بیهوشی عمومی و بستری شدن در بیمارستان دارد.
با استفاده از این روش ، جراح بخش تعادل گوش داخلی را حذف می کند ، در نتیجه این روش ، هر دو بخش عملکرد تعادل و شنوایی گوش برداشته می شود.
این روش فقط در صورتی انجام می شود که شما تمام یا نزدیک به کل شنوایی خود را از دست داده بوده باشید.
خیلی اطلاعات کامل و جامعی بود
ممنونم🙏