سندروم رینود چیست و درمان آن
- Home
- سندروم رینود چیست و درمان آن
سندروم رینود (به انگلیسی: Raynaud’s disease) (به نام ِ مُریس رِنو، پزشک فرانسوی) در دانش پزشکی به کاهش چشمگیر جریان خون در رگ‌های دست یا پا و به یکی از علت‌های سرمای شدید یا احساسات آنی و بنابراین در اثر فعالیت شدید سیستم سمپاتیک، ممکن است اتفاق افتد.
پدیده رینو یک اختلال دستگاه گردش خون است که به‌عنوان عارضه‌ای از سایر بیماری‌ها بروز می‌کند.
هر دو اختلال مذکور شریان‌های کوچک دست و پا را درگیر ساخته و در هر دو جنس دیده می‌شوند ولی در خانم‌های سنین ۴۰–۲۰ سال شایعترند.
بیماری هایی که اغلب با سندروم رینود مرتبط هستند بیماری های خودایمنی یا بافت همبند مانند:
این بیماری که بیماری رینود نیز نامیده می شود ، در نتیجه یک بیماری پزشکی همراه نیست.
ممکن است آنقدر خفیف باشد که بسیاری از افراد مبتلا به رینود اولیه به دنبال درمان نباشند. و می تواند خود به خود حل شود. سندرم اولیه رینود بسیار شایع تر و معمولاً شدت آن کمتر از سندرم رینود ثانویه است.
سندرم اولیه رینود اغلب از سنین 15 تا 25 سالگی شروع می شود.
این فرم که پدیده رینود نیز نامیده می شود ، ناشی از یک مشکل اساسی است. اگرچه رینود ثانویه نسبت به فرم اولیه شایع نیست ، اما بیشتر جدی است.
سندروم رینود ثانویه اغلب با اختلالات خود ایمنی در ارتباط است ، که در صورت سوء عملکرد سیستم ایمنی بدن و حمله به بافت ها و اندام های بدن اتفاق می افتد.
علائم و نشانه های رینود ثانویه معمولاً در حدود 40 سالگی ظاهر می شوند.
علت اصلی سندروم رینود دقیقاً مشخص نشده است اما علل متعددی برای آن حدس زده شده اند. سرما، یکی از این علل است. گاه ممکن است واکنش طبیعی عروقی به سرما در ناحیه‌ی مورد نظر مختل شود.
ژنتیک نیز در این ماجرا بی تأثیر نیست. علاوه بر این‌ها محدود شدن رگ‌های خونی نیز می‌توانند سندروم رینود را سبب شوند. از استرس نیز به عنوان یکی از علل سندروم رینود نام برده می‌شود.
شرایطی که می‌توانند باعث بروز رینود ثانویه شوند عبارتند از:
1- آرتریت
آترواسکلروزیس که یک ساختار تشکیل شده از پلاکت است و در عروق خونی قرار دارد و همچنین سندرم برگر که در آن عروق خونی دست و پا متورم می‌شوند باعث ایجاد رینود ثانویه خواهند شد.
فشار اولیه ریه نیز می‌تواند یکی از علل ایجاد آن باشد.
2- بیماری بافت پیوندی
بیشتر افراد مبتلا به بیماری پوستی اسکلرودرما ممکن است به بیماری رینود نیز مبتلا شوند. علائم آن معمولا مرتبط با لوپوس، آرتریت روماتوئید، سندرم شوگرن می‌باشد.
3- حرکات تکراری و لرزش
افرادی که شغل یا سرگرمی‌های آنها با انجام حرکات تکراری همراه است، مثل نواختن گیتار یا پیانو، بیشتر در معرض ابتلا به سندرم رینود هستند.
4- سندرم کارپال تونل
این سندرم باعث ایجاد فشار بر اعصاب دست می‌شود و در نتیجه شانس ابتلا به سندروم رینود را افزایش می‌دهد.
5- مصرف برخی داروها
داروهایی که می‌توانند بر ایجاد سندروم رینود تاثیر بگذارند عبارتند از بتا بلاکرها، داروهای میگرن، داروهای ADHD، برخی داروهای مربوط به شیمی درمانی و برخی داروهای ساده برای درمان سرماخوردگی
6– قرارگیری در معرض برخی مواد
مصرف دخانیات موجب باریک شدن عروق خون می‌شود که می‌تواند در نهایت منجر به بروز سندروم رینود گردد. همچنین قرارگیری در معرض وینیل کلوراید نیز می‌تواند همین تاثیر را داشته باشد.
7- برخی آسیب دیدگی‌ها
ایجاد برخی آسیب‌ها مثل سرمازدگی، شکستن مچ دست یا پا یا جراحی‌های عمومی می‌تواند باعث ایجاد سندرم رینود گردد.
عوامل متعددی خطر ابتلا به سندروم رینود اولیه را افزایش میدهند که به شرح زیرند:
سندروم رینود در اپیزودها یا حملات ناشی از بیماری رخ می دهد. نواحی خاصی از بدن ممکن است تحت تأثیر قرار گیرند، اما انگشتان دست و پا شایع هستند. هنگامی که پابرجا ماند، ممکن است پیشرفت علائم زیر را پیدا کنید:
سندروم رینود معمولاً انگشتان دست را تحت تأثیر قرار می دهد. در حالت اولیه، انگشت شست هیچ علامتی را تجربه نمی کند.
با این حال، اگر انگشت شست تحت تاثیر قرار گیرد، این می تواند نشان دهنده پدیده ثانویه رینود باشد. ثانویه همچنین ممکن است شروع به حرکت به سایر نواحی بدن مانند نواحی زیر کند:
هیچ دو قسمتی دقیقاً شبیه هم نیستند، حتی در یک شخص
اگر رینود ثانویه شدید باشد – که نادر است – کاهش گردش خون به انگشتان دست یا پا ممکن است باعث آسیب دیدگی بافت شود.
اگر شریانی کاملاً مسدود شود ممکن است منجر به زخم (زخم‌های پوستی) یا مرگ بافت (قانقاریا) شود که درمان هر دو مورد دشوار است. به ندرت ، در موارد شدیدی که درمان نشوند ممکن است نیاز به قطع قسمت آسیب دیده بدن باشد.
هر چند عوامل متعددی در بروز بیماری رینود نقش دارند. اما انجام برخی از کارها می‌تواند در پیشگیری از ابتلا به این بیماری نقش مثبتی ایفا کند. در ادامه به بررسی برخی از این موارد می‌پردازیم:
پزشک از علائم و سابقه پزشکی سوالاتی می پرسد و معاینه فیزیکی انجام می دهد. همچنین احتمال دارد پزشک آزمایشاتی را برای رد سایر مشکلات پزشکی که می توانند علائم و نشانه های مشابه ایجاد کنند، تجویز کند.
برای تشخیص تفاوت بین رینود اولیه و ثانویه، پزشک می تواند آزمایشی به نام capillaroscopy ناخن را انجام دهد. در طول آزمایش، پزشک ناخن را زیر میکروسکوپ یا ذره بین قرار می دهد تا تغییر شکل یا التهاب رگ های خونی ریز را تشخیص دهد.
اگر پزشک تشخیص دهد که بیماری دیگری مانند اختلال خود ایمنی یا بیماری بافت همبند احتمال دارد باعث ایجاد رینود شود، آزمایش خون مانند:
آزمایش آنتی بادی های ضد هسته ای. آزمایش مثبت برای این آنتی بادی ها می تواند نشانه ای از یک سیستم ایمنی تحریک شده باشد، و در افرادی که بیماری های بافت پیوندی یا سایر اختلالات خود ایمنی دارند شایع است.
سرعت رسوب گلبول قرمز. این آزمایش میزان نشستن گلبول های قرمز در کف لوله را تعیین می کند. سرعت سریعتر از حد طبیعی می تواند یک بیماری التهابی یا خودایمنی زمینه ای باشد.
هیچ کس با آزمایش خون نمی تواند آزمایش رینود را تشخیص دهد. پزشک شاید آزمایشات بالینی دیگری مانند آزمایشاتی که بیماری های شریانی را رد می کنند، برای کمک به تشخیص وضعیتی که می تواند با رینود مرتبط باشد، تجویز کند.
اولین و مهم‌ترین اقدامی که در این موقعیت باید انجام شود گرم نگه داشتن دست، پا یا هر عضو درگیری است، بنابراین به محیطی گرم‌تر بروید و دستان خود را زیر بغل تان بگذارید تا گرم شوند.
انگشتان دست و پای خود را تکان دهید. آب ولرم – نه داغ – روی انگشتان خود بریزید و آن ها را ماساژ دهید.
اگر شرایطی استرس آفرین موجب بروز این مشکل شده، بهتر است با ترک محیط و آرام کردن خود، مشکل را بهبود بخشید.
بسته به تشخیص پزشک متخصص درمان متفاوت و شامل دو مرحله است:
پزشک ممکن است از شما بخواهد مصرف برخی از داروها، مانند داروهای سرماخوردگی بدون نسخه که حاوی سودوافدرین هستند، را کاهش دهید.
این داروها با تنگ کردن رگ های خونی می توانند موجب تشدید علائم شما شوند.
اگر شما بیماری رینود ثانویه دارید، پزشک ممکن است برای کنترل فشار خون و شل کردن رگ های خونی شما، دارو تجویز کند.
اگر در اثر این بیماری، روی پوست خود دچار زخم شوید، ممکن است نیاز به استفاده از کرمی داشته باشید که حاوی یکی از این داروها می باشد:
مسدود کننده های کانال کلسیم: مانند نیفدیپین (پروکاردیا)، آملودیپین (نورواسک)، فلودیپین و ایزرادیپین
داروهای گشاد کننده عروق: این داروها شامل داروهای فشار خون بالا مانند لوزارتان (کوزار)، داروی اختلال نعوظ سیلدنافیل (ویاگرا، رواتیو)
داروی ضدافسردگی (پروزاک، سارافم)، دسته ای از داروها به نام پروستاگلاندین ها و کرم نیتروگلیسیرین
در صورتی که شرایط شما پس از طی این مراحل بهبود پیدا نکرد و احتمال بروز مشکلات جدی تری مانند از دست دادن انگشتان دست و پا وجود دارد، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند.
عمل های جراحی شامل بریدن عصب های رگ های خونی در پوست شما می شود تا میزان باز و بسته شدن آنها را محدود کند. پزشک ممکن است به دست و پای شما، داروهایی را تزریق کند تا آن عصب ها را مسدود کند.
این اقدامات می توانند به کنترل شرایط شما کمک کنند:
1_ ترک سیگار
سیگار نکشید و سعی کنید از دود دست دوم (دود سیگار آدم های سیگاری) دور بمانید. این دودها می توانند موجب بسته شدن رگ های خونی و پایین آوردن دمای پوستتان شوند.
2_ ورزش کنید
ورزش می تواند گردش خون شما را تقویت کند. اگر شما بیماری رینود ثانویه دارید، پیش از شروع ورزش در هوای سرد، با پزشک خود مشورت کنید.
3_ کنترل استرس
تحت کنترل قرار دادن استرس، می تواند تعداد حمله ها را کاهش دهد.
4_ دمای بدن خود را ثابت نگه دارید
اگر می توانید تحمل کنید، مستقیماً از یک جای سرد به یک جای گرم نروید. تا حد امکان از قسمت غذاهای منجمد فروشگاه آنلاین یا فیزیکی دور بمانید.
خداوند خیرتان بدهد با این توضیحات کامل ممنون از شما